De zingende dichter, de dichterlijke zanger. Ook op zijn derde album, Songs of Love and Hate (1971), zorgt Leonard Cohen ervoor dat luisteraars ondanks zijn gitaararpeggio’s en de vrouwenkoortjes toch vooral de oren spitsen voor zijn woorden. Die zijn zwaarwichtig en dubbelzinnig als altijd, met wederom de valkuilen van lust als bitterzoete inspiratiebron. Met relatief lange songs en indringende, onopgesmukte bromzang vangt de Canadese poppoëet je in net zo’n hermetische wereld als in een dichtbundel.