Stap in de belevingswereld van Harry, in ruimtelijke audio

Het derde soloalbum van Harry Styles, Harry's House, is het gevolg van een kettingreactie. Als er geen pandemie was geweest had hij gewoon zijn tour voor zijn veelgeprezen tweede album Fine Line voortgezet. Ook een terugkeer naar de studio was gepland, maar daar werd door covid-19 een stokje voor gestoken. Voor het eerst in tien jaar had Styles een lege agenda. De zanger besloot die vrijgekomen tijd zorgvuldig in te vullen, met een soloreis naar Italië en uitgebreide bezoeken aan vrienden en familie. Het was een periode waarin hij alles goed op een rijtje kon zetten. “Je mist zoveel verjaardagen”, vertelt hij aan Zane Lowe van Apple Music. “En uiteindelijk gaan mensen er maar vanuit dat je er niet bij kunt zijn. Ik wilde graag wat meer balans in mijn leven. Mijn werk is niet wie ik ben, het is iets dat ik doe. Ik wil het ook graag neer kunnen leggen.”

Zijn opgewekte, licht elektronische derde langspeler is gebaseerd op het concept van 'thuis'. Niet per se een stuk onroerend goed, maar vooral het thuisgevoel, Harry's thuisgevoel. “Stel je een dag bij mij thuis voor, een dag in mijn hoofd”, zegt hij. “Wat maak ik mee? Ik speel vrolijke muziek. Of treurige muziek. Ik heb twijfels. Ik voel van alles.” Vanwege de pandemie nam Styles de nummers op met een kleine groep vaste vrienden en vaste muzikale partners, in een intieme sfeer met een glas wijn erbij. Die intimiteit is terug te horen in de nummers die conversationeel en openhartig zijn, alsof hij hardop nadenkt. Vintage folkrock wordt gemixt met vlagen disco in een ontspannen sfeer, waarmee Harry Styles zich nog sterker dan voorheen laat zien als echte singer-songwriter. “Lang dacht ik na over hoe ik interessant kon blijven”, zegt hij, “maar ik had uiteindelijk een moment waarop ik besefte dat ik niet heel jong meer ben, dus dat ik moest nadenken over wie ik als muzikant wil zijn.” Lees verder voor de verhalen achter enkele nummers van Harry's House.

Music For a Sushi Restaurant
“Na Fine Line had ik een idee over hoe het volgende album moest beginnen. Maar er is iets met 'Sushi' waardoor ik dacht: nah, zó wil ik beginnen. Het werd me duidelijk dat je het openingsnummer moet kiezen op basis van wat je afspeelt als mensen vragen: “Oh, kan ik een beetje van de muziek horen?” Je moet je afvragen hoe je de toon wilt zetten.”

Daylight
“We moesten een manier vinden om wakker te blijven en dit af te maken, want als we allemaal naar bed waren gegaan was het nummer niet zo geworden als het nu is. Dus we zetten door, maakten het af en gingen naar het strand toen de zon opkwam. Het voelde goed dat we het daar af hadden gemaakt. Het leven, en muziek in het bijzonder, gaat echt over momentjes. Bij het surfen bijvoorbeeld krijg je soms niet de goede golf, en soms komen de golven en heb je niet geoefend. Maar zo nu en dan komen de golven op een moment dat je er klaar voor bent, en je wel genoeg hebt geoefend. Soms, als het schrijven van een nummer vanzelf lijkt te gaan, denk je bij jezelf: dus daarom moest ik zo vaak vallen. Het bereidt je voor op dat latere moment.”

As It Was
“Voor mij is 'As It Was' bitterzoet. Het is verwoestend. Een dodenmars. Het gaat over metamorfose en het veranderen van perspectief, en dat gaat niet van de ene op de andere dag. Het is niet zo dat je kunt zeggen dat je over een paar dagen afscheid neemt van je oude zelf. Nee, iedereen verandert geleidelijk en tegen de tijd dat je beseft wat er is gebeurd, is het moment verdwenen. Ik denk dat tijdens de pandemie iedereen weleens heeft gedacht dat het nooit meer zal worden zoals voorheen, dat was wel duidelijk. Je kunt niet terug, niet als samenleving en niet als persoon. Maar je leert zoveel in die momenten, omdat je wordt gedwongen om dingen onder ogen te zien, of het nu je minst favoriete dingen zijn in de wereld, of de minst favoriete dingen van jezelf. Of beide.”

Matilda
“Ik had een keer iemand ontmoet, we raakten steeds verder aan de praat, en op een gegeven moment vertelde ze dingen waarvan ik dacht dat die niet normaal waren. Ik dacht dat ze misschien hulp moest zoeken. Dit nummer is geïnspireerd op die ervaring en die persoon, die ik min of meer heb vermomd als Matilda uit het boek van Roald Dahl. Ik heb het een paar keer laten horen aan vrienden en die moesten allemaal huilen. Dus ik dacht: oké, hier moet ik aandacht aan besteden. Het is een beetje een raar nummer, want met dit soort dingen wil je iemand iets geven, iemand steunen. Maar het zou niet gepast zijn om het over mij te laten gaan, want het is niet mijn ervaring. Soms moet je gewoon alleen luisteren. Ik hoop dat ik dat hier gedaan heb. Het nummer zegt gewoon: 'Ik luisterde naar je’.”

Boyfriends
“'Boyfriends' is geschreven direct na Fine Line. Ik had het album afgemaakt en er was een extra week waarin ik 'Adore You', 'Lights Up' en 'Treat People With Kindness' schreef. Na de sessie voor 'Lights Up' begonnen we aan 'Boyfriends' en we dachten dat we wellicht een bruikbare versie in handen hadden voor dat album. Toch besloten we om het niet te overhaasten. We hebben uiteindelijk een behoorlijk aantal versies gemaakt. Vocaal, akoestisch, elektrische gitaar. Alles met harmonieën. En toen haalden we alles uit elkaar in onderdelen en maakten we daar weer wat van. Je wilt niet op de zaken vooruitlopen als je een nummer schrijft, maar er was iets met dit nummer waardoor ik dacht: oké, als ik 50 ben en optreed is er misschien iemand die mij voor het eerst hoorde toen die vijftien was en komt om dit nummer te horen. Omdat ik zoveel leer van het zingen van dit nummer. Het is mijn manier om te zeggen: “Ik hoor je”. Ik steek mijn hand in eigen boezem, tegelijkertijd is het een observatie van het gedrag van anderen. Ik groeide op met een zus, dus ik kreeg haar liefdesleven mee, en ook dat van vrienden, en niet iedereen behandelt elkaar even prettig.”

Cinema
“Ik wilde gewoon iets leuks maken, eerlijk gezegd. Ik stond op een loopband en zong ‘Do-do-do-do-do-do’. Ik schrijf normaal gesproken veel in de studio, maar dit nummer is geschreven op verschillende plekken. Een beetje hier, om het vervolgens weg te leggen, ergens anders weer op te pakken en weer weg te leggen. Uiteindelijk is het in de studio één geheel geworden. Dat was het thema op het hele album eigenlijk. Normaal gesproken boeken we een studio en hebben we twee maanden om het voor elkaar te boksen. Maar soms wil je daar gewoon even niet zijn, en uiteindelijk heb je er zoveel tijd doorgebracht dat je niks hebt om over te schrijven omdat je niks hebt meegemaakt. Dus bij dit album schreven we een paar weken en daarna ging iedereen verder met zijn leven.”

Love Of My Life
“'Love Of My Life' was het engste nummer, omdat het zo naakt is. Het is heel kaal. Het is ook heel erg in de geest van waar Harry's House over gaat: ik wilde een akoestische ep in mijn huis maken, in een intieme sfeer. Het is geïnspireerd door [de Japanse poppionier Haruomi] Hosono, die een album in de jaren 70 had genaamd Hosono House. Ik dacht gelijk aan hoe Harry's House eruit zou kunnen zien. Het kostte wat tijd om te beseffen dat het huis geen geografische locatie was, maar een mentale toestand. Toen ik dat concept toepaste op de nummers die we hier maakten, kreeg alles een nieuwe betekenis. Stel je een dag bij mij thuis voor, een dag in mijn hoofd. Wat maak ik mee? Ik maak vrolijke muziek. Of treurige muziek. Ik speel dit af. Ik speel dat af. Ik heb twijfels. Ik voel van alles. En het is allemaal van mij. Dit is mijn favoriete album op dit moment, ik ben er echt weg van. En door de omstandigheden van dat moment is het op een hele intieme manier gemaakt. Alles is gespeeld door een klein aantal mensen en tot stand gekomen in een kamer. Voor mij is het alles. Het is alles wat ik wilde maken.”