Als Fishbach met donkerbruine vocalen en zwiepende, theatrale stembuigingen de nostalgische synhtpop van haar debuut À ta merci (2017) naar nog grotere hoogten zingt, oordeelt de Franse pers unaniem: dit is de redder van de Franse pop. Haar androgyne stem drukt de onmogelijke verlangens en het onnoemlijke leed uit van haar fabels, waarin dromen niet zijn te onderscheiden van nachtmerries. Net zo gewiekst verschuift de muziek van indiedance, electropop en italodisco naar elektronische chanson: voor je het weet ben je in haar genade.